ครูมันต์ซึ่งเป็นครูสอนว่ายน้ำของธีญาชวนให้ส่งธีญากับธีธัชไปแข่งว่ายน้ำ แม่ก็คิดว่าน่าลองเพื่อจะได้เป็นประสบการณ์ พอถามเด็กๆ ทั้งคู่ก็กระตือรือล้นอยากจะแข่ง เอาไงเอากัน..ลองดูซักตั้ง ในวันเสาร์ที่ฟ้าใสไม่มีแววของก้อนเมฆ เราไปกันที่ โรงเรียนสวนกุหลาบนนทบุรี ซึ่งจัดการแข่งขันที่มีชื่อว่า "B-ing Swimming Division Circuit Super Q 2010"
แล้วการผจญภัย "ไม่ไปไม่รู้" ก็เริ่มขึ้น
ตอน 8 โมงเช้าเรายกขบวนกันไป 5 คน มีธีธัช ธีญา แม่ อากิ๊ก และพี่สา ป้านิดเตรียมหมูปิ้งใส่กระติกให้กินกันอุ่นๆ แล้วยังมีเสื่อไว้ปูนั่ง น้ำดื่ม กระติกน้ำแข็ง และกระเป๋าของเล่นสำหรับเด็กๆไว้ฆ่าเวลา หลังจากฝ่ารถติดตรงทางเข้าของรร.ก็พบว่าไม่มีที่จอดรถ!! โชคดีที่อากิ๊กไปด้วย ก็เลยสลับมาขับรถส่งเด็กๆกับแม่ แล้วอากิ๊กก็เอารถไปจอดให้ที่ปั๊มน้ำมัน พวกเราหอบข้าวของเดินเข้าโรงเรียนอย่างงงๆ เพราะโรงเรียนใหญ่เหลือเกิน สุดท้ายก็เจอเวทีที่กำลังทำพิธีเปิดอยู่ นักกีฬาก็ยืนเรียงแถวตามชื่อกลุ่มที่ส่งแข่งขัน พอเห็นป้ายของ S29 แม่เลยส่งเด็กสองคนไปยืนเข้าแถวในพิธีเปิดแบบโดดเดี่ยวไปก่อน (เห็นรูปแล้วแม่ก็เพิ่งตระหนักได้ว่า แต่งตัวลูกสาวมาผิดงาน เหมือนเราจะไปเที่ยวทะเลมากกว่ามาแข่งว่ายน้ำ ก็แม่คิดว่าใส่กระโปรงจะได้เปลี่ยนชุดง่ายๆ และต้องสีสดด้วยจะได้มองเห็นลูกในคนหมู่มากได้ชัดๆ)
พอครูมันต์เดินมาหาพวกเรา ก็บอกว่าไม่ต้องไปเข้าแถวครับคุณแม่ ไปปูเสื่อนั่งรอกันข้างในได้เลยครับ แล้วเราก็เดินเข้าไปร่วมก๊วนเสื่อใต้ร่มไม้ของทีม S29 ซึ่งกำลังทานข้าวเช้ากันอยู่มีทั้งน้ำพริก ข้าวเหนียว หมูทอด เราก็เลยเอาหมูปิ้งไปร่วมวงด้วยกัน
ขออธิบายสภาพ "ที่พักนักกีฬา" หน่อยนะคะ นึกภาพว่ามีเด็กๆเข้าร่วมการแข่งขันไม่ต่ำกว่า 100 คน ซึ่งต้องมีผู้ปกครองและคุณครูตามมาดูแลด้วย ดังนั้นห้องพักนักกีฬาแบบในหนัง..ลืมไปได้เลยค่ะ นึกภาพเมืองเล็กๆที่ประกอบไปด้วยหมู่บ้าน แต่ละหมู่บ้านจะมากันแบบอุปกรณ์ครบครับ ทั้งอาหาร น้ำ เสื่อ หมอน ของเล่นสำหรับเด็ก ม้วนสายไฟยาวๆซัก 5-10 เมตร ปลั๊กสามตา พัดลม ทีวี ผ้าใบและเชือกสำหรับขึงเป็นหลังคา แต่ละหมู่บ้านก็จะจับจองที่ร่มรอบๆ โดยจะมีการย้ายหมู่บ้านเพื่อหลบพระอาทิตย์ที่เปลี่ยนตำแหน่งไป
การแข่งขันมีหลายรายการมาก แค่วันเดียวก็แข่งเป็น 100 กว่ารายการ (ยังมีแข่งอีกวันด้วยนะ แต่เป็นของเด็กโตหน่อย) แต่ละรายการแข่งได้ทีละ 6 คน เพราะสระมีแค่ 6 ลู่ ดังนั้นถ้ามีคนเข้าแข่งในรายการเดียวกันเยอะก็ต้องแบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละไม่เกิน 6 คน เวลาตัดสินว่าใครชนะดูจากเวลาที่ดีที่สุดของทุกกลุ่มรวมกัน
ของธีธัช และธัชธีญามีแข่งคนละ 2 รายการ คือ เกาะโฟมเตะขา 25 เมตร และฟรีสไตล์ 25 เมตร ขนาดอยู่แค่รายการที่ 10 ก็ต้องรอถึง 10 โมงครึ่งกว่าจะเรียกตัวนักกีฬา โดยนักกีฬาจะต้องไปนั่งรอในเต๊นท์ที่เรียงเก้าอี้ไว้เป็นแถว แถวละ 6 ตัวตามจำนวนลู่ที่แข่งขัน แถวที่อยู่หน้าสุดคือ รายการที่กำลังจะแข่ง แถวถัดไปก็เป็นรายการถัดไป สภาพเต๊นท์เป็นอย่างนี้ค่ะ ร้อนมากๆ ดังนั้นรอบๆเต๊นท์เลยจะเป็นบรรดาพ่อแม่ที่ยืนพัดวีให้ให้กับนักกีฬาตัวน้อย
หลังจากธีธัชถูกขานชื่อก็เข้าไปนั่งที่แถวหลังสุด ดูสิคะ...คู่แข่งเค้ามีแต่หุ่นสเลนเดอร์และตัวคล้ำจากการฝึกหนัก แต่เจ้าธีธัชนั่งขาวอวบเด่นสง่าอยู่คนเดียว
พอแถวหน้าลุกไปแข่ง แถวถัดไปก็ลุกเขยิบขึ้นมา นั่งรออยู่ไม่ถึง 10 นาทีก็มาเป็นผู้ชายแถวหน้า แล้วเจ้าหน้าที่ก็เดินพาเด็กๆเดินขึ้นบันไดไปสระแข่งขัน พอขึ้นไปก็จะเจอสระน้ำยาว 25 เมตร มีอัฒจันทร์อยู่ด้านหนึ่ง ระหว่างนั้นรายการก่อนหน้าก็แข่งไปเรื่อยๆ เสียงเชียร์และกลองดังกึกก้อง ไหนจะเสียงตะโกนจากบรรดาโค้ชและพ่อแม่ที่พยายามบอกให้นักกีฬาว่ายให้เร็วขึ้น
ธีธัชน่ะเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าไปอย่างนิ่งๆ ส่วนแม่ก็ตื่นเต้นใจเต้นตึกตัก ลุ้นค่ะ..ลุ้น การแข่งเกาะโฟมเตะขาเนี่ย เค้าจะให้เด็กๆลงไปรอในน้ำก่อน เห็นตอนธีธัชลงน้ำทำท่าแขยงหน่อยนึง ซึ่งมาบอกทีหลังว่าน้ำเย็นมาก พอกรรมการให้สัญญาณ "Take your mark" แล้วตามด้วยเสียงดังตู๊ด นักกีฬาก็ออกตัว ตอนแรกธีธัชนำเค้าค่ะ แต่ก็ถูกแซงไป สุดท้ายก็เตะขาเข้าไปเป็นที่ 3 ของกลุ่ม
ส่วนการแข่งฟรีสไตล์ 25 เมตรซึ่งแข่งในอีก 4 ชั่วโมงถัดมาก็เข้าเป็นที่ 2 ของกลุ่ม แต่ไม่ได้เหรียญรางวัลหรอกนะคะ เพราะไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุด 3 อันดับแรก แต่ก็ไม่เห็นธีธัชสนใจว่าได้เหรียญหรือเปล่า เพราะธีธัชสรุปด้วยตัวเองเลยว่า ได้ที่ 3 และที่ 2 ฮ่า ฮ่า
ส่วนธัชธีญานั้นซึ่งธรรมดาก็เป็นเด็กที่ขี้น้อยใจและอ่อนไหวอยู่แล้ว เรื่องบางอย่างที่เราดูว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยก็สามารถกระทบใจธีญาทำให้ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรได้ พอธีญาต้องมาเจอกับบรรยากาศการแข่งขันที่กดดัน เสียดังอึกทึก และไม่มีคนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ(พ่อแม่เข้าไปยืนตรงจุดสตาร์ทไม่ได้) ธีญาก็เลยร้องไห้ไม่ยอมลงสระ ทำให้ไม่ได้ร่วมแข่งทั้ง 2 รายการ รูปนี้เป็นตอนที่กรรมการช่วยกันปลอบธีญาให้ลงแข่ง โปรดสังเกตชุดว่ายน้ำนะคะ เด็กคนอื่นเค้าจะใส่ชุดแนบตัวสีเข้มๆ แต่ธีญาสาวน้อยของเรามาในชุดสีชมพู มีกระโปรงระบายรอบตัว หมวกสีชมพู แว่นสีเขียว..ภูมิใจนำเสนอมากค่ะ
ระหว่างที่ต้องรอแข่งใน 3 ชั่วโมงช่วงเช้า และอีก 4 ชั่วโมงตอนบ่าย เป็นช่วงที่เด็กๆสนุกที่สุด เพราะเด็กๆจาก S29 ซึ่งมีทั้งหมดประมาณ 10 ก็มางัดของเล่นมาเล่นกันใหญ่ ทั้งที่เตรียมไปเอง และไปหาซื้อจากร้านค้าที่ตามไปเปิดบู๊ทที่นั่นโดยกลุ่มเป้าหมายคือเด็กๆที่ต้องนั่งรอแข่งเป็นชั่วโมงๆนั่นเอง ซึ่งสำหรับแม่แล้วเป็นตัวช่วยได้อย่างดี ไม่ว่าจะเกมบิงโก เบย์เบลดสำหรับธีธัช ลูกโป่ง งานศิลปะทิชชู่เปียก ก็สามารถทำให้หนูๆมีความสุขในระหว่างรอหลายๆชั่วโมงในอากาศร้อนๆได้
งานนี้ไปกัน 8 โมงได้กลับ 4 โมงเย็น ใช้เวลาแข่งแค่ 2 นาทีเองมั้งคะ แม่น่ะทั้งเหนื่อยทั้งร้อน นึกแล้วก็คาราวะผู้ปกครองที่พาเด็กๆตระเวนแข่งกันหลายๆสนาม...ทรหดอดทนจริงๆค่ะ แต่สำหรับเด็กๆแล้วถือว่าเป็นงานปาร์ตี้เลยก็ว่าได้ เพราะเวลาว่างเยอะ ของเล่นเแยะ และเพื่อนเยอะ ก็ตอนหลังได้ถามธีธัชว่าจะมาแข่งอีกมั้ย ธีธัชตอบอย่างแข็งขันว่าจะมาอีกเพราะได้เล่นกับพี่สนุกมาก ขนาดว่ากลับไปบ้านบอกพ่อโก้ว่า "ธีธัชแข่งแล้วไม่ได้เหรียญ...แต่ไม่เป็นไร เพราะธีธัชได้เบย์เบลด"
สำหรับแม่เองเห็นว่าการแข่งขันแบบนี้เป็นประสบการณ์ที่ช่วยเปิดโลกทรรศ์ของลูก ได้เรียนรู้ที่จะแพ้และพยายามฝึกให้ดีขึ้น ได้รู้ว่ากีฬานั้นไม่ได้เล่นเพื่อชนะอย่างเดียว แต่เล่นเพื่อความสุขได้ด้วย ส่วนธัชธีญาก็บอกว่า "หนูอยากแข่งอีก" แม่ก็คงแล้วแต่หนู ถ้าจะลองอีกก็เพื่อให้หนูเรียนรู้ถึงความพยายาม ถ้าหนูทำได้หนูก็จะเชื่อมั่นในตัวเองและเข้มแข็งขึ้น แต่คงต้องเว้นวรรคไปซักพักให้หนูพร้อมมากขึ้นกว่านี้
ขอเล่านิดนึงว่าหลังจากพาธีญาออกมาจากสระแข่งขันด้วยน้ำตานองหน้าแล้ว เธอพร่ำบอกว่า "หนูอยากได้เหรียญ" แม่มาเอะใจอีกทีตอนหนูกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมแล้วถามว่า "หม่าม้าคะ เหรียญนี่มีช็อคโกแลตอยู่ข้างในใช่มั้ยคะ" โอว..แม่เข้าใจทันที หนูอยากได้เหรียญทองที่ข้างในเป็นช็อคโกแลต หลังจากนั้นอีก 2 วันแม่ก็หามันเจอที่ร้านเซเว่น แม่เอามาให้หนูแล้วบอกว่า หม่าม้าให้เป็นรางวัลที่หนูพยายามและตั้งใจ เท่านั้นล่ะค่ะ ธีญายิ้มแก้มปริ แล้วเอาช็อคโกแลตไปแบ่งธีธัชกับธัญญาด้วย
งานนี้ต้องขอบคุณอากิ๊กที่ไปให้กำลังใจเด็กๆในช่วงเช้า ทั้งยังช่วยขับรถไปจอดให้ และป้าออที่มาอยู่ช่วยเล่นกับเด็กๆในตอนบ่ายค่ะ
