14/9/2555 พระที่นั่งวิมานเมฆ

วิชาสังคมวันนี้ไปเรียนรู้กันที่พระที่นั่งวิมานเมฆ และภาคบ่ายวิชาศิลปะ..ไปนั่งวาดลายเส้นพระที่นั่งอนันตสมาคมกันค่ะ

คราวนี้รูปน้อยกว่าปกตินะคะ เพราะทางพระที่นั่งวิมานเมฆไม่อนุญาตให้ถ่ายรูป ระดับว่าต้องมีล็อกเกอร์เก็บกันเลยล่ะค่ะ เอาเถอะค่ะ…ทำตัวเป็นนักท่องเที่ยว ดูแต่ตา และเก็บไปแต่ความทรงจำ ปกติการไปทัศนศึกษาเราจะคุ้นเคยกับการเจอเพื่อนๆนักเรียนมาทัศนศึกษาเหมือนกัน แต่คราวนี้เป็นประสบการณ์แปลกกว่าที่เคย..เราเจอกลุ่มนักท่องเที่ยว! จำนวนเยอะมาก! และพูดภาษาที่เราไม่คุ้นเคย เด็กๆคอยเดาค่ะ ว่ามันคือภาษาอะไร

ถึงแม้เรามีวิทยากรประจำกลุ่มเรา แต่พี่เค้าพูดเร็วมากและเดินเร็วมาก ด้วยเหตุผลที่ว่าเดี๋ยวกลุ่มถัดไปจะตามมาแล้ว! แต่เด็กๆก็ใช้ความตั้งใจจดและความตั้งใจถาม จนพี่เค้าใจอ่อน ค่อยๆตอบไปทีละคำถาม ให้กลุ่มนักท่องเที่ยวที่ตามมาเดินแซงไปหลายกลุ่มเชียวค่ะ

พระที่นั่งวิมานเมฆเป็นพระที่นั่งที่สร้างด้วยไม้สักทองที่ใหญ่ที่สุดในโลก และเป็นพระที่นั่งถาวรองค์แรกในพระราชวังดุสิต พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้นในพระราชวังดุสิต พระที่นั่งองค์นี้เป็นอาคารแบบวิตอเรีย ได้รับอิทธิพลจากสถาปัตยกรรมยุโรป ผสมกับไทยประยุกต์ ถ้าใครอยากอ่านข้อมูลเพิ่มเติมก็เชิญที่ Google ได้เลยนะคะ

พอออกจากพระที่นั่งฯ เราก็เดินไปชมพิพิธภัณฑ์ภาพถ่ายฝีพระหัตถ์ และพิพิธภัณฑ์ศิลปาชีพ พระที่นั่งอภิเษกดุสิต แต่ทุกที่นั้นห้ามถ่ายรูปค่ะ แม่อ้อเลยไม่มีรูปมาอวดนะคะ

 

สำหรับอาหารกลางวัน เจ้าหน้าที่ใจดีให้เรานั่งทานกันที่ใต้ถุนของตึกสีเขียวที่อยู่ด้านหน้า วันนี้น้องจั้งทำปิ่นโตหกหมด ทำให้พี่ทิมกับจั้งไม่มีข้าวกลางวัน แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ อาหารที่เด็กๆเตรียมมานั้นพอสำหรับทุกคนค่ะ

สำหรับอาหารกลางวันที่แม่มุกจัดมานั้น เป็นข้าวต้มและกับ พร้อมตะเกียบและชามตราไก่ ใช่แล้วค่ะ..เรากินข้าวต้มกุ๊ยกันในบริเวณวัง! แม่มุกสุดยอดเลยค่ะ

 

หลังจากคุยกับเจ้าหน้าที่แล้วว่าไม่สามารถให้เด็กๆนั่งวาดภาพลายเส้นพระที่นั่งฯได้ พวกเราผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่เป็นไรค่ะ…เราปรับแผนไปนั่งวาดรูปกันที่หน้าพระที่นั่งอนันตสมาคม

 

เด็กๆนั่งวาดภาพด้วยสี Charcoal เลอะเทอะกันไปทั้งมือ หน้า และเสื้อผ้า

 

เด็กๆวาดกันอย่างมีสมาธิ

 

ใครวาดเสร็จก็เอามาเรียงกันไว้บนพื้น ใครเดินผ่านก็ต้องแวะชื่นชมเด็กๆ

 

ยิ่งพี่นักเรียนที่เดินออกมาจากพระที่นั่งอนันตฯเพื่อมาขึ้นรถบัส เดินผ่านมาเห็นเข้าก็หยุดยืนถ่ายรูปกันใหญ่ ยิ่งพอรู้ว่าเป็นเด็กประถมวาด พี่ๆถึงกับรำพึงว่า “พี่เรียนมัธยมยังทำไม่ได้เลย” ทำเอาเด็กๆของเรายิ้มเขินด้วยความภูมิใจอย่างมาก